علی سردشتی | یکی از کتاب‌های مجموعه «مختصر مفید» نشر ماهی، «عکاسی» است. نویسنده کتاب، استیو ادواردز، در پیشگفتار، پذیرفتن نگارش این کتاب را نوعی دیوانگی می‌داند. او همنشینی «مختصر» و «عکاسی» را جمع اضداد معرفی كرده و این کار را کاری عبث دانسته…

ادواردز همچنین ادعا می کند در تنظیم مطالب کتاب به جای منطق زمانی از منطق موضوعی بهره برده‌است.
او در فصل اول با عنوان «گم‏شدن عکاسی» آینده بدون عکس را با وجود پیشرفته‌ترین تکنیک‌ها محال دانسته است. در سال ۱۸۶۴ دکتر هیو دایموند، سردبیر مجله فوتوگرافیک ژورنال در گزارشی که از نمایشگاه بین‌المللی عکس نوشت: «به ندرت می‌توان شاخه‌ای از هنرها علوم، اقتصاد و … را در نظر گرفت و رد پایی از عکاسی در آن ندید».
در فصل دوم و سوم ، ادواردز عکس را به مثابه سند و تصویر یا همان عکاسی مستند و عکاسی هنری بررسی می کند. ادواردز از قول بعضی صاحب‌نظران که معتقد بودند در عکاسی مستند باید وجه هنری اثر را کنار گذاشت و به قالب‌های کاربردی اثر توجه کرد بحث‌هایی در این باب مطرح می‌کند. بعضی نخبگان عکاسی را صنعت می‌پنداشتند و کار صنعت‌گری را تحقیرآمیز می دانستند. اما هنگامی که عکس به مثابه تصویر (عکاسی هنری) وارد میدان شد جوابی برای آنهایی بود که عکس را تنها به مثابه سند تصور می‌کردند. مدرنیست‌ها ادعا می‌کردند که عکاسی شیوه‌ای تازه در نگریستن به چیزها و جهان عرضه می‌کند که کاملا با قالب‌های تصویری سنتی متفاوت است. در دهه ۱۸۶۰ عکاسی هنری پا گرفت. در اواخر فصل سوم، ادواردز بحث عکاسی خیابانی را پیش می‌کشد و معتقد است عکاسی خیابانی فضایی بینابین است بین هنر و فرهنگ تجاری. در فصل چهارم و پنجم به ماهیت عکس و دستگاه عکاسی پرداخته شده و نظر جوئل اسنایدر اين است كه از عوامل مهم عکاسی از حیث تجربی مواردي چون؛ رواج علاقه‌مندی به طراحی آماتور، کشف خواص مواد حساس به نور و رواج کاربرد اتاق تاریک است. در فصل پاياني يا ششم با عنوان «خیال و خاطره» هنر عکاسی مستغرق در خاطره است. در این فصل ادواردز معتقد است عکس‌ها تکه‌ای از زمان در مکانی خاص‌اند. در پيگفتارِ کتاب، موضوع عکاسی دیجیتال به میان می‌آید و اين‌كه عکاسی دیجیتال با کاوش‌های فضایی ظهور پیدا کرد اما ادواردز توجه خود را به عکاسی آنالوگ معطوف مي‌كند و مي‌گويد عکاسی آنالوگ بیش از پیش به گروه انگشت شماری از آثار عكاسان محدود شده است.